گلوی شعر مرا می درد / صدای شیهۀ باد / عبور باد پای نجیب من / لیلا / این بازتاز اساطیری / در کوچه های ذهنم / یکریز / مهمیز می کشد.

از برای تاریکی که د‌ر من است/ تا یکی شد‌ن، فاصله‌هاست/ د‌ر این مجال اند‌ک/ از من به سمت نور برو/ انتهای د‌یگری رقم بزن/ شاید که فرد‌ا ما را/ روز د‌یگری باشد.

با سايه راه رفتم/ تمامِ سكوت را/ گفتم / شهادت دادم/ به آن‌چه/ کَس ندیده بود/ بادي نوزيد كه عطر شب‌بو را بياورد/ يا آوازه‌خوان دوره‌گردی را/ من به انتها رسيدم/ و آفتاب نیامد

معشوق من! بي‌شک روزي آرزوهایم را شوق‌انگيز و اهورايي فریاد می‌زنم: «من امپراتور بي‌سرزمين‌ام.»

تمام پاییزها بد‌هکار من‌اند و من بد‌هکار پرند‌ه‌هایی که قفس‌شان را نگشود‌ه‌ام...

تنها بر باران می‌بارد باران

د‌استان‌هایی از: اند‌ره کد‌رس/ ژان کهنو/ رومن گاری د‌ینو بوزاتی/ مالا پارت/ لویی آراگون

هیچ مترسکی/ شبیه گرگ ندیده‌ام/ شبیه پلنگ یا خرس/ به گمانم / ترسناک‌تر از آدمیزاد/ نیافته‌اند/ مترسک‌سازها

ورق ورق آتش گرفته خاطره بهار در سفرنامه پائیز.

مى خواهم شعرهايم را چاپ كنم ديگر وقتش رسيده بايد همه بدانند دوستت دارم.

من در غروب‌های بارانی از کنار درخت‌ها و برکه‌ها و سبزه‌ها به معراج می‌رفتم و هر بار که باز می‌گشتم، خانه‌های گالی پوش بود و سوسوی چراغ‌ها و فانوس‌ها... و پنجره‌های کوچک و روشن... و تصویر آدم‌هایی که شب را برای با هم بودن و رفع خستگی‌هایشان دوست می‌داشتند. دلم به صنوبرها و نارون‌ها خوش بود و گیسوان افشان بید که هوش از سرم می‌ربود... دنیای من در زیر همان قطره‌های باران و زیبایی علفزارها و در تماشای مردمی که بوی محبت می‌دادند، ساخته شد...

عکس یک خروس را به من نشان می‌دادند که زیرش یک تخم‌مرغ بود. می‌گفت در این‌جا خروس هم تخم می‌کند. حالا بگو کی هستی و با کی رابطه داری و از کجا آمده‌ای. کی هستم را نمی‌دانستم. از کجا آمده‌ام را چرا. خب، معلوم بود که از شکم مادرم درآمده بودم. خیال می‌کردند دارم آن‌ها را دست می‌اندازم. یکی از آن‌ها باتوم را زیر چانه‌ام گرفت و گفت: می‌دانستی تو یک قبرستان پدر داری؟