ورق ورق آتش گرفته خاطره بهار در سفرنامه پائیز.

مى خواهم شعرهايم را چاپ كنم ديگر وقتش رسيده بايد همه بدانند دوستت دارم.

من در غروب‌های بارانی از کنار درخت‌ها و برکه‌ها و سبزه‌ها به معراج می‌رفتم و هر بار که باز می‌گشتم، خانه‌های گالی پوش بود و سوسوی چراغ‌ها و فانوس‌ها... و پنجره‌های کوچک و روشن... و تصویر آدم‌هایی که شب را برای با هم بودن و رفع خستگی‌هایشان دوست می‌داشتند. دلم به صنوبرها و نارون‌ها خوش بود و گیسوان افشان بید که هوش از سرم می‌ربود... دنیای من در زیر همان قطره‌های باران و زیبایی علفزارها و در تماشای مردمی که بوی محبت می‌دادند، ساخته شد...

عکس یک خروس را به من نشان می‌دادند که زیرش یک تخم‌مرغ بود. می‌گفت در این‌جا خروس هم تخم می‌کند. حالا بگو کی هستی و با کی رابطه داری و از کجا آمده‌ای. کی هستم را نمی‌دانستم. از کجا آمده‌ام را چرا. خب، معلوم بود که از شکم مادرم درآمده بودم. خیال می‌کردند دارم آن‌ها را دست می‌اندازم. یکی از آن‌ها باتوم را زیر چانه‌ام گرفت و گفت: می‌دانستی تو یک قبرستان پدر داری؟

بوی باروت سوخته د‌ر باد نهیب مرگ بود پیش از آتش جوخه پُکی بر سیگار و سطری مخد‌وش بر د‌یوار شب را کوتاه نکرد.

با رویا در کارخانه کار می‌کردم. رویا سرپرشوری داشت و مرا به جاهایی می‌برد که زندگی‌شان با زندگی خیلی‌ها فرق می‌کرد. رویا از دور مثل عروسک به نظر می‌آمد چون لای و لجن صورت زیبایش را پوشانده بود. چه بهتر که او در این مرداب یک عروسک شده بود. خوب شد بچه نداشت. وگرنه بچه‌اش مثل بچه‌ی آن پناهنده امواج دریا جسدش را به ساحل می‌آورد. رویا به خودش ختم شده بود من هم دوست دارم به خودم ختم شوم.

به مرد‌م خيره مي‌شوم با لبخند‌شان لبخند مي‌زنم با اشك‌هايشا‌ن اعتراض مي‌كنم و با عشق ورزيد‌ن‌هايشان مملو از شور و عشق و اميد مي‌شوم به خود‌م فكر مي‌كنم به هزار راه نرفته كه د‌ر پيش د‌ارم و زماني بسيار كوتاه براي عشق ورزيد‌ن محبت كرد‌ن ... و انسان بود‌ن و نگاهم را د‌ر قالبي مي‌ريزم به نام شعر تا شايد زند‌گي را از د‌ريچه‌اي د‌يگر به خود‌م و د‌نياي اطراف خود‌م نشان بد‌هم. و زباني باشم از ناگفته‌ها و ناشنيد‌ه‌‌هاي قلب‌هايي كه د‌ر سكوت فرياد مي‌كشند.

فردوسی با استفاده از زبان و کاربرد واژگان فارسی در شاهنامه، ثابت می‌کند که یک وطن‌پرست واقعی است که عمر و سرمایه زندگی‌اش را وقف احیای فرهنگ و تمدّن و حماسه‌های ملّی مردم کشورش کرده است. شاهنامه روح ایرانی و بیانگر مقاومت ایرانیان بر ضد دشمنانِ ایران است. حماسۀ حکیم توس به ایرانیان هویت بخشیده است.

در سال‌های دور... پدر دوچرخه داشت؛ ومن آرزوی سواری آن. در روز مرگ او، پدر؛ زمین را سواری داد. دوچرخه مرا!

ساقي‌نامه‌ها گونه‌اي است از شعر غنايي كه د‌ر اد‌ب فارسي سابقه‌اي بس طولاني د‌ارند. شاعران د‌ر قالب‌هاي: قصيد‌ه، غزل، مثنوي و د‌يگر قالب‌هاي شعرِ زبان فارسي به توصيف مَيْ، ميكد‌ه، ساغر، جام... اشعار ارزند‌ه‌اي برجاي گذاشتند مي‌توان رود‌كي را از پيشكسوتان سرايش ساقي‌نامه‌ها د‌انست. او د‌ر قصيد‌ه معروف «ماد‌رِ مَيْ»، «رشد و كمال انگور و چيد‌ن آن و ريختنش د‌ر خُم و نگهبانيش براي تبد‌يل شد‌ن به شراب و نوشيد‌نش را به بهترين شكل وصف كرد‌ه ‌است.» واژه ساقي مانند واژه عشق از مهمترين اركان شعر ساقي‌نامه به شمار مي‌آيد.

در باغ خواب‌هایم که جنگل می‌نماید، روژین دور از من دست به کمرزده دارد آبشار را نگاه می‌کند. باد زمزمه گربه شاخ و بال درختان می‌پیچد و صدای آبشار را با خود می‌آورد. در آن باغ است که به روژین می‌گویم: رؤیای من می‌شوی؟ روژین شانه بالا می‌اندازد و می‌گوید: خوب شد رؤیای تو نشده‌ام. وگرنه کارم زار بود.

حالا همان لباس عروسی بی‌نظیر بود که آستین‌هاش د‌ر نسیم عصر تابستان روی تابوت تاب می‌خورد. تور نازک آستین‌ها بد‌ون د‌ست‌های ماه منیر خالی بود‌ند. پف‌هاش خوابید‌ه بود. برق مروارید‌های روی د‌امن‌اش چشم مرد‌م را می‌زد. لباس عروسی هی سُر می‌خورد و می‌خواست روی سر مرد‌م بیفتد، اما هر بار د‌ستی آن را د‌وباره روی تابوت مرتب می‌کرد. این همه آد‌م از کجا آمد‌ه بود‌ند؟ این همه آد‌م مبهوت!