او مرا فرا ‌خواند و طنابش را به سوی من رها کرد. خود را به سوی او می‌کشانم و او به فراخواندن نام من ادامه می‌داد، طناب پاره شد... . سیّاره‌ها و ستاره‌ها تنها سرگرمی‌اش بودند. خورشید را می‌چرخاند و با نور آن بازی می‌کرد. زمانِ عروسک‌بازی بود، پس به سراغ زمین آمد و با آدم‌ها بازی کرد. یکی را می‌میراند و دیگری را قهرمان داستانش می‌کرد و اگر زیاد با آن سرگرم می‌شد، زمین می‌لرزید. در آخر به پرسش‌ها رسیدگی کرد و با زمین خداحافظی کرد. نوبت آن رسیده بود تا سراغ جهان‌های تیله‌‌‌ای دیگر برود. ناگهان تیله‌ای از دستش افتاد و شکست. باید از نو تیله‌ای می‌ساخت. او مرا فرا خواند و طنابش را به سوی من رها کرد. خود را به سوی او می‌کشاندم و او به فراخواندن نام من ادامه می‌داد... طناب پاره شد... .

در من زندانی‌ست سراسر گلدان ریشه در سقف با ساقه‌ای ترد و گلبرگی که به وقت وزیدن کلمات می‌افتد آه ای گنجشک رها از آبادی تو تا زندان من بهاران بهار فاصله است.

مورچه‌های بال‌دار از حاشیه‌ی تصویر زن می‌گریزند. زن با سایه‌ی كوچكش، بی‌آن‌كه هیچ طرحی از چهره‌اش پیدا باشد، هم‌چنان در متن خاكستری کتاب ایستاده ‌است. وقتی فكر می‌كنم او همیشه آن‌جا خواهد ایستاد، غمناك می‌شوم. دلم می‌خواهد دست‌هایش را كه زیر لباس بلندش پنهان مانده بگیرم. قدم‌‌زنان برویم باغ شقایق، پشت سروهای خمره‌ای بنشانمش. برگردم و مثل حالا كه قرص‌ها تأثیر خود را می‌گذارند به خواب‌هایم بگریزم. در فاصله‌های كم و زیادشان بی‌هوش تاب بخورم و فكر كنم تا آن‌موقع حتماً مردی خواهد آمد و در یك صبح روز هفتم، پشت سروهای خمره‌ای، زن را پیدا خواهد كرد.

بیرون باران می‌بارد. آدم‌ها با سرِ پایین، زیر باران پیش می‌روند. همایون می‌آید، یک دست را سایبان چشم می‌کند و به جلو خیره می‌شود؛ به چند متر جلوتر شاید، چند متر آسفالت خیس. به گمانم سی سال می‌شود که همین‌ها را می‌بینم. بیرون حتماً هوا سرد است یا لابد باد بین شاخه‌ی درختان می‌پیچد. شاید هم تمام ساقه‌ها را می‌جنباند. همان ساقه‌ها که سایه‌شان روی دیوار روبه‌رو تکان می‌خورد.

نخستین‌باری‌ که‌ میم‌ به‌ آینه‌ نگاه کرد ترسید. طبیعی‌ بود، تا آن روز جز ماهیگیران مُرده، هیچ‌ انسان زنده‌ای‌ را مقابل خودش ندیده بود. تمام تصورش از خودش این‌ بود که چیزی‌ شبیه‌ به‌ مرغ‌های گوشت‌خوار است‌ با بدنی‌ کشیده‌تر شبیه‌ ماهی‌ و پاهایی‌ کوچک‌ مثل‌ لاك‌پشت‌. غیر از این‌ها چه‌ می‌توانست‌ باشد؟

پایان آفتاب، به سوی سیاهی است راهی که با هم آمده‌ایم، اشتباهی است مگریز از این خرابه، برای رفاه و امن هر گوشه‌ی جهان، قفس و بی‌پناهی است افسردگی و یأس، جهانگیر می‌شود این‌ها، فقط، نه خاصیت این نواحی است اردیبهشت و دوری از آغوش سبزه‌زار تاوان پاکدامنی و بی‌گناهی است...

‌اين واژگان «در رُو»هاى من بوده‏‌اند. بى‌‏بيش و كم. همين. ادعاى ديگرى نيست: فرار به جلو. به زندگى؛ از راه شعر: پاسخ‌‏هايى شخصى به مسئله‌ی وجود: اخذ تصميم ميان مرگ و زندگى. آنگاه كه مى‏‌بايد به «هنگام» با شما در ميان مى‌‏گذاشتم؛ نشد؛ نتوانستم؛ و... از همين رو مى‏‌بايد خود را و خواننده را مجاز بدانم كه اين‏‌ها را ورق‏‌ها و فرصت سوخت‌ه‏اىی بدانيم كه در بهترين شكلش بتوانم آرزو كنم اين نوشته‏‌ها استحقاق آن را داشته باشند كه «بشنوند» نه اينكه چيزى بگويند. گفتنى‏‌ها را به بهترين شكل، زندگى گفته است.

در آن سوى اين رودخانه هم كسى تور خالى‌‏اش را از آب مى‌كشد در آن سوى اين آب‏‌ها هم زمين مى‌لرزد در آن سوى اين كوه‌ها هم كسى با سنگ‌‏ها سخن مى‌گويد در آن سوى اين ديوارها هم كسى ديوار مى‌كشد در آن سو هم شعر، شاعر را كشته است در آن سو هم... اما در آن سوى اين مرزها هم همين آفتاب در همين آسمان مى‌‏چرخد و گاه: مى‌درخشد... و روياها يكى‌ست بى‌‏پناهى وطن ندارد: دنيا خانه‌ی من است.

در نیمه‌های شب خوابم نمی‌برد. بی‌خوابیم را به حراج گذاشته‌ام برای خاموشی چراغ‌ها برای فیلمی از جهان تلویزیون به صدای جادویی آهنگی از فرهاد «آورده به بازار و خریداری نی» انگار خریداری در میانه نیست، چقدر خوب بی‌خوابیم برای خودم جا می‌ماند از برای شعری تازه‌تر

مــن تــــو مـــــا ضمایری غایب هستیم برای او که حاضر به ادامه‌ی با ما نبود؛ نمانــــد تا بدانیم باد گاهی می‌آید و می‌آورد گاهی می‌رود و می‌بـــرد...

باید همین‌طور که تو صدایم می‌کنی شنیده شوم! باید همین‌طور که تو می‌روی با خودم برگردم...! از دست من که «دوستت دارم» چه برمی‌آید؟ از دست من که مثل برگی مسیر افتادنم را انتخاب نمی‌کنم چه برمی‌آید...

بارت شیفتۀ هوش و استعداد شگفت‌انگیز برشت بود و کشف برشت نقطۀ عطفی در زیبایی‌شناسی‌اش به‌شمار می‌رفت. این کشف نگاه و نگرش بارت را نسبت به هنر، به‌ویژه تئاتر، یکسر متحول ساخت و این تأثیر فرمالیست چه‌بسا تا واپسین نوشته‌های این ناقدِ ظریف و نکته‌سنج، در آثاری چون «پاره‌های سخن‌ عاشقانه» و «اتاق روشن»، همچنان باقی بود.