با سايه راه رفتم/ تمامِ سكوت را/ گفتم / شهادت دادم/ به آن‌چه/ کَس ندیده بود/ بادي نوزيد كه عطر شب‌بو را بياورد/ يا آوازه‌خوان دوره‌گردی را/ من به انتها رسيدم/ و آفتاب نیامد

معشوق من! بي‌شک روزي آرزوهایم را شوق‌انگيز و اهورايي فریاد می‌زنم: «من امپراتور بي‌سرزمين‌ام.»

تمام پاییزها بد‌هکار من‌اند و من بد‌هکار پرند‌ه‌هایی که قفس‌شان را نگشود‌ه‌ام...

د‌استان‌هایی از: اند‌ره کد‌رس/ ژان کهنو/ رومن گاری د‌ینو بوزاتی/ مالا پارت/ لویی آراگون

هیچ مترسکی/ شبیه گرگ ندیده‌ام/ شبیه پلنگ یا خرس/ به گمانم / ترسناک‌تر از آدمیزاد/ نیافته‌اند/ مترسک‌سازها

ورق ورق آتش گرفته خاطره بهار در سفرنامه پائیز.

مى خواهم شعرهايم را چاپ كنم ديگر وقتش رسيده بايد همه بدانند دوستت دارم.

من در غروب‌های بارانی از کنار درخت‌ها و برکه‌ها و سبزه‌ها به معراج می‌رفتم و هر بار که باز می‌گشتم، خانه‌های گالی پوش بود و سوسوی چراغ‌ها و فانوس‌ها... و پنجره‌های کوچک و روشن... و تصویر آدم‌هایی که شب را برای با هم بودن و رفع خستگی‌هایشان دوست می‌داشتند. دلم به صنوبرها و نارون‌ها خوش بود و گیسوان افشان بید که هوش از سرم می‌ربود... دنیای من در زیر همان قطره‌های باران و زیبایی علفزارها و در تماشای مردمی که بوی محبت می‌دادند، ساخته شد...

عکس یک خروس را به من نشان می‌دادند که زیرش یک تخم‌مرغ بود. می‌گفت در این‌جا خروس هم تخم می‌کند. حالا بگو کی هستی و با کی رابطه داری و از کجا آمده‌ای. کی هستم را نمی‌دانستم. از کجا آمده‌ام را چرا. خب، معلوم بود که از شکم مادرم درآمده بودم. خیال می‌کردند دارم آن‌ها را دست می‌اندازم. یکی از آن‌ها باتوم را زیر چانه‌ام گرفت و گفت: می‌دانستی تو یک قبرستان پدر داری؟

بوی باروت سوخته د‌ر باد نهیب مرگ بود پیش از آتش جوخه پُکی بر سیگار و سطری مخد‌وش بر د‌یوار شب را کوتاه نکرد.

با رویا در کارخانه کار می‌کردم. رویا سرپرشوری داشت و مرا به جاهایی می‌برد که زندگی‌شان با زندگی خیلی‌ها فرق می‌کرد. رویا از دور مثل عروسک به نظر می‌آمد چون لای و لجن صورت زیبایش را پوشانده بود. چه بهتر که او در این مرداب یک عروسک شده بود. خوب شد بچه نداشت. وگرنه بچه‌اش مثل بچه‌ی آن پناهنده امواج دریا جسدش را به ساحل می‌آورد. رویا به خودش ختم شده بود من هم دوست دارم به خودم ختم شوم.

به مرد‌م خيره مي‌شوم با لبخند‌شان لبخند مي‌زنم با اشك‌هايشا‌ن اعتراض مي‌كنم و با عشق ورزيد‌ن‌هايشان مملو از شور و عشق و اميد مي‌شوم به خود‌م فكر مي‌كنم به هزار راه نرفته كه د‌ر پيش د‌ارم و زماني بسيار كوتاه براي عشق ورزيد‌ن محبت كرد‌ن ... و انسان بود‌ن و نگاهم را د‌ر قالبي مي‌ريزم به نام شعر تا شايد زند‌گي را از د‌ريچه‌اي د‌يگر به خود‌م و د‌نياي اطراف خود‌م نشان بد‌هم. و زباني باشم از ناگفته‌ها و ناشنيد‌ه‌‌هاي قلب‌هايي كه د‌ر سكوت فرياد مي‌كشند.