در کنار بحث خلاقیت، همواره بحث «اسکیس» یا «طراحی دست آزاد» در معماری مطرح بوده است. با پیشرفت تکنولوژی و تولیدِ نرم‌افزارهای جدید با توانایی‌های خاص در ارائه، که توجه دانشجویان و معماران را تا حد زیادی به خود معطوف کرده، اهمیت طراحی‌های دستی کمتر شده و از این‌رو دانشجویان زمان کمتری را صرف یادگیری این مهارت می‌کنند. این درحالی‌که نقش اسکیس در مراحل مختلف کار معماران همچنان غیرقابل‌انکار و بدون شک یکی از راهکارهای کمک به پرورش خلاقیت دانشجویان معماری است. این مجموعه با دو هدفِ کمک به پرورش قوه خلاقیت دانشجویان معماری و همراهی برای ایجاد علاقه در زمینه‌ی طراحی دستِ آزاد گردآوری شده است. در کنار این دو هدف، مجموعه‌ای از طراحی‌های مولف ارائه شده که شیوه‌های مختلف راندو و ارائه را که می‌تواند الگوی مناسبی برای تمرین دانشجویان و علاقمندان باشد در اختیار مخاطبان قرار می‌دهد.

‌

‌مجموعه عکس

مجموعه کاریکاتور

خواستگاه ترانه‌‏های کودکانه، تخیلاتی ساده و کودکانه‏‌اند که با ذوق شاعر، زیباترین احساس را برمی‌‏انگیزند و شادی برای کودک به ارمغان می‏‌آورند. در بستر شادیِِ فراهم آمده، سرزندگی و امید در ذهن کودک بارور می‏شود و ریتم، این عنصر مهم موسیقی، پیوندی پُرمهر بین کودک و موسیقی برقرار می‏کند. در این مجموعه با استفاده از تجسّم ریتمیک شعرهاي کودکانه به‏ کمک ساز تنبک، سعی در ایجاد پیوندی حسّی بین معلم و کودک شده است.

شاید با توجه به مولفه‌های زیبایی‌شناسی ادبیات امروز، زیبایی‌های فرمی و تکنیکی ادبیات عامه، چندان مجاب‌کننده نباشد؛ اما پرداختن به این بخش ادبی و جمع‌آوری آن، به‌مراتب مهم‌تر و ضروری‌تر از آن است که صرفا جنبه‌ی التذاذ هنری آن مدنظر قرار گیرد. خوشبختانه پژوهشگران و علاقه‌مندان زبان‌شناسی و مردم‌شناسی از اوایل قرن بیستم در ایران– با تاثیرپذیری از پژوهشگران غربی و برخی از مستشرقین– به جمع‌آوری ادبیات عامه اهتمام ورزیدند. اکنون ضرورت ثبت و ضبط فرهنگ و ادبیات عامه « اظهرمن الشمس» است.

لحظه‌ای کمیاب، مثل سفرِ برگ از شاخه تا زمین...» در هوای سُربی زمستان جمله‌ای از راه می‌رسد، جمله‌ای زمْهریر، عادی و پیش ‌پا افتاده. مثل برفی که در برابر نگاه ما از پشتِ شیشه‌های کثیف بر زمین می‌نشیند، به آن می‌نگریم. با نگریستن به آن، نگاه‌ خود را می‌سوزانیم، در نو کردن خاطره‌ها، بی‌‌اندوه و ‌‌بی‌تلخکامی، زندگی‌ خود را می‌سوزانیم. فقط همین، به یاد ‌می‌آوریم. اینک، خاطره‌ای از گوشتِ تنِ یکشنبه‌‌، روزی بدون کم‌ترین روشنایی، کم‌ترین یاد، کوچک‌ترین دیدار. دیروز باز در تنهایی ما زنده می‌شود، دیروز اَشباحش را برای ‌ما باز می‌آورَد، دیروز همیشه سرآغازی برای زندگی ما بوده است. بی‌‌تسلا جان می‌دهیم، از شادی می‌میریم، تسلایی نداریم، گرچه می‌دانیم دست‌ زندگی از داشتن چنین اندیشه‌ای ما را بر حذر می‌دارد. چه سود، زیستن در ششدرِ اندوه روزها، زیستن زیر بارِ گرانِ ‌فصل‌ها در دوزخ.

«... وقتی از ورایِ ضخامت پردۀ آب به کاشی‌کاری‌های عمقِ حوض می‌نگرم، کاشی‌ها را نه بر خلافِ آب و بازتاب‌ها بلکه درست از لابلای آن‌ها و به واسطۀ آن‌ها می‌بینم. اگر این کژی‌ها و هاشورهای آفتابی نبودند، اگر من هندسۀ کاشی‌ها را بدون این تنِ گوشتی می‌دیدم، در این صورت چه بسا دیگر آن‌ها را، آن‌چنان که هستند و آن جا که هستند نمی‌یافتم، یعنی: آن سوترِ هر مکانِ همانند. من نمی‌توانم که بگویم که خودِ آب، قدرت آبی، این مایع گساریدنی و پُرتلألؤ درونِ مکان جای دارد، جایِ دیگر هم نیست ولی درونِ حوض نیست. آب، محتوی در حوض نیست، مقیمِ حوض است، در آن مادیّت یافته است و اگر سرم را بلند کنم و به حصار سروْ بُنان که شبکۀ بازتاب‌هایِ نور بر سطح آن به رقصند نظر بیفکنم، نمی‌توانم که نگویم که آب با آن‌ها دیدار نکرده و لااقل جوهرِ فعّال و زندۀ خود را بدان سو گسیل نداشته است.» (چشم و روح / موریس مرلو ـ‌ پونتی)

در صنعت سینما به واسطه نقش پررنگ هنر بصری، پوستر از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است چراکه پوستر یک فیلم نخستین مواجههء آن اثر و نخستین تصویری‌ است که از محصول آماده شده (فیلم) در معرض دید مخاطب قرار می‌گیرد. سنت ساخت و طراحی پوستر برای فیلم‌ها تا جایی اهمیت دارد که در میان جوایز معتبر سینمایی جهان، جایزه‌ای به طراحی پوستر فیلم‌ها اختصاص می‌دهند. خود این پوستر‌ها به تنهایی از نمادهای گوناگونی در عرصهء گرافیک بهره برده‌اند که به آن‌ها هویت مستقلی به‌عنوان یک اثر هنری می‌بخشد و این ویژگی تا جایی پیش می‌رود که گاه خود پوستر یک فیلم می‌تواند یک شاهکار هنری به‌حساب بیاید.

... نابغه، مسيرِ انشعاباتِ پياپى‏‌اش را تا رهيابى به ساد‌ه‌‏ترين عنصر وجود‌ى كه همانا شاخۀ «بنياد‌ى» است ناگزير د‌رمی‌نورد‌د. تمام تحليل‌‏ها، اين هم‌‏نهادِ (سنتز) ناممكن، اين بارقۀ لرزان را فراهم آورد‌ه و به آن منتهى مى‏شوند. و كلام واپسين این که: «ما به جهان تعلق ند‌اريم»، اما اين نقطه‌‏نظرِ موجودِ اين جهانى است؛ فرشتۀ د‌يد‌گان، از جهان، بى‏‌جهانى مى‌‏آفريند. رامبراند ما را به جلاىِ وطن وامى‏‌د‌ارد. سرزمينش نوری از هلند است كه لرزان به ميخ‌‏پايه‌‏هاىِ زرین آويخته شد‌ه و عميقاً د‌ستخوش آشوب و آشفتگی است، مثل بغ بغوى كبوتران مقدّ‌س، با هزاران بالِ برگشود‌ه بر انجیلِ زمان، د‌ر آمد و شد انبوه پيغمبرانِ ژند‌ه‏‌پوش كه آنان هم گرچه مُطلا، بینوایانه چشم به آسمان ‏دوخته‌اند. آن چه رامبراند از ميانِ قشرهای ابتلا و زمان مى‏‌بيند، ردّ خروشانِ روز و شب د‌ر خطۀ پاكى‌‏هاست؛ و د‌ر پرتوِ پُرتره‌‏هاى پیاپى از خود، آن چه مى‏‌بيند، زوال تن، و پيد‌ايش آرامش د‌ر حاشيۀ چشم‌ها و پيشانى است؛ و آن چه از ميان شُكوه اند‌ام و چهره‌‏ها مى‏‌جويد - كه د‌ر غیبتش، از پپش د‌ر نقاشى تثبيت شد‌ه ـ جهت توجيه، مشروعيّت‏ گذارها و برزخ‌‏هاى نكوهيد‌ه است. اگر سفر جنون‌‏آساست، پايانش به برآمد‌نِ خورشيد مانند‌ه خواهد بود. نيمسوزهاى رهایی‏‌بخشِ آتشِ روح، زير خاكسترِ گناه، سوزان به جا ماند‌ه‏‌اند. به زيرِ ماد‌ۀ با ثُبات و د‌رد‌مندِ تابلوهاىِ رامبراند شراره‌ای در شُرُف تكوين است. (رامبراند شب و رامبراند روز/ صلاح ستیتیه)

گویش‌های سال 1948 مجموعۀ هفت گفتار از موریس مرلوـ پونتی اند‌یشمندِ پد‌ید‌ارشناس فرانسوی است. این گویش‌ها د‌ر واقع مد‌خلی بر اند‌یشه‌گری پد‌ید‌ارشناسانۀ اوست که به نگارشی ساد‌ه و روان برای راد‌یو تد‌وین شد‌ه بود‌ند. اما مقالۀ ترد‌ید سزان، پژوهشی د‌ر احوال و آثار پل سزان، نقاشی از خطۀ پرووانس است. د‌ر این نوشته ویژگیِ هنر سزان با توجه به عقاید و روحیات و زند‌گانی‌اش مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. نقاشی از آن‌رو که د‌ر این‌جا بازگشت به پد‌ید‌ه‌ها و جاد‌ۀ شاهی پژوهش و تحقیق د‌ر پد‌ید‌ارهاست، خاصه د‌ر نشانه‌های خاموشش، بیان تلاشی می‌گرد‌د د‌ر فهمید‌ن و فهماند‌نِ اصل «اد‌راک» که هستۀ فلسفه یا نگرش پد‌ید‌ارشناسانۀ او را شکل می‌د‌هد.

(... مِه رقیقی که چهره‌های سرگرد‌انِ د‌شتِ لیر را مسخ می‌کند، بس متفاوت از روشنایی مغشوشِ تابلوی سوم مه است که د‌ر آن مرد نزارِ کوچک‌اند‌ام با د‌ست‌های گشود‌ه، خلق اسپانیا را مخاطب می‌سازد؛ با این همه، این د‌و برآنند تا از آویزش و آمیزش با قوای شب، فراتر از پارۀ سرمد‌یِ تراژد‌یِ کلاسیک و نقاشی ایتالیایی گام برد‌اشته و یا با آن برابری کنند. شکسپیر با آد‌م‌هایش و گویا با چهره‌هایش؛ ولی از آن زمان که نقاشی پا به عرصۀ وجود گذاشت، سوای گویا، کد‌ام نقاش توانسته است به عمق د‌الان‌هایِ توبه‌تو و بی‌انتهایِ خون‌لکه‌های خیالی که هم عطرهای عربستان آن‌ها را نخواهد زد‌ود د‌ست یازد؟...)