اگر چه خيلي به محد‌ود‌ه‌ي جغرافيائي مؤمن نيستم، اما گريز از خاطراتي که د‌ر جغرافياي محد‌ود‌ي با خانواد‌ه تنفس کرد‌ه‌ام، د‌ر قد‌رت من نيست. فکر مي‌کنم، يکي از زيبائي‌هايي که همچون سايه‌ی انسان است، خاطرات اوست. انسان بد‌ون ياد‌ها و ياد‌گارها به د‌رخت بي‌ريشه شباهت دارد و آن‌چه که مرا پاگير زاد‌گاه‌ام کرد‌ه است، خاطراتي است که د‌ر جان من است. ارج نهادن به زاد‌گاه‌ام محد‌ود‌يت نگاه من به جهان نيست، بلکه ارزش گذاري به کساني است که با من بر سر سفره، شرم‌سار د‌يگراني بود‌ند که آن سوي سفره نشسته بود‌ند. من نمي‌توانم ـ از رنجي که نیاکانم د‌ر جغرافياي خميران متحمل شد‌ند بي‌اعتنا بگذرم. خاطرات من اسناد و مد‌ارک تاريک و سياهي است ـ از رنج‌هاي گذشتگان، و ارائه آن اسناد به د‌اد‌گاه بد‌وي روزگار و د‌اد‌خواهي از طبيعت، که تاريخ اند‌يشه‌ام را رقم مي‌زند. بر این باورم که؛ وقتي تاريخ مي‌نويسيم، يا مي‌خواهيم به تاريخ بنازيم، يا بتازيم. من اما کوشيد‌ه‌ام، تاريخ خميران، معاف و اشبلاء را آنگونه که هست بنويسم.

مارینا! چشمان‌ات به سرزمین‌ام شباهت دارد؛ ـ زیبا خسته خمارآلود.

معشوق من! بي‌شک روزي آرزوهایم را شوق‌انگيز و اهورايي فریاد می‌زنم: «من امپراتور بي‌سرزمين‌ام.»

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

در مجموعه شعرهای آن سوی فاصله، سپیده‌دمان فروردین، شناسنامه توجه‌ای ویژه به شعر عاشقانه و به موازات آن، اردتی شاعرانه به زن داشته‌ام. در مجموعه‌ی چشمانت افریقا – شاید – در ادبیات ایرن، با سرایش شعری، آرزو کرده‌ام که «ای کاش زن بودم» و این در سرزمینی است که در باور عمومی، زن بودن نفرینی زمینی است. اما در این مجموعه مخاطب من مارینا، زنی است که، اهل هر کجای جهان است. او شوق‌انگیز و اهورایی، بی‌هیچ فخر مرسومی، صادقانه‌ترین پاسخ و زیباترین سکوت را به من هدیه می‌کند. او دست مرا می‌گیرد، با من خیابان‌های جهان را می‌گردد و به کهکشان می‌آید تا در او «بمیرم و دورابره زاده شوم».

آقایان! به پیر، به پیغمبر، دوستم انسان شریفیه. اون تمام عمرش به مردم خدمت کرد و اون‌ها رو مثل جونش دوست داشت. بعد از فوت زنش - که فقط یک سال با اون زندگی کرد - دیگه ازدواج نکرد و همیشه می‌گفت: «من با مردم ازدواج معنوی کرده‌ام و بقیه عمرم را می‌خواهم به آن‌‌ها خدمت کنم». اما به هرکس خدمت کرد، بیشتر ضربه خورد. با هرکس رفاقت کرد، نارفیقی دید. برای دوستانش نردبان شد تا روی شانه‌اش بایستند و نگاه زیباتری داشته باشند اما اون‌‌ها روی شانه‌هایش ایستادند و چراغ دوستی را خاموش کردند. اون در ستایش مردم و رنج‌های اون‌ها شعرها گفت. اما مردم اوراق شعرش رو به سبزی‌فروش دادند تا اسفناج و شنبلیله و برگ چغندر بگیرند. راستش اون یک آدم بریده از مردمه. واقعیت اینه که اصلاً وصیت کرده که وقتی مُرد، توی قبرستان دفنش نکنند. منتها من به این فکر افتاده‌ام که توی یه قبرستان دور دفنش کنم.