شما را توی کشو می‎گذاشتم. شما نام آن‌جا را دخمه گذاشته بودید. دخمه تاریک بود. دوست داشتید شما را از دخمه بیرون بیاورم. برای نجات شما خیلی راه را رفته‎ام. چاره کار را در این دیدم که مهاجرت کنم. برای رهایی شما مهاجرت کردم. شما سنگ قبر بی‌نام و نشان من بودید. سنگ قبرها بیشترشان نام و نشان داشتند و رویشان نوشته شده بود: طلوع دل انگیز غروب غم انگیز. شما فاقد طلوع بودید.

روس‌ها در زمان جنگ این‌جا بودند. نانی می‌پختند که آدم خالی‌خالی آن را می‌خورد. سربازخانه‌های آن‌ها در «نوبیل» بود. زن‌های لهستانی را آورده بودند آن‌جا. یکی از یکی قشنگ‌تر. خدا بیامرزد سرگرد حق‌پرست را، وقتی دید مردم دسته‌دسته به دیدن آنم‌ها می‌آیند، رفت روی چارپایه ایستاد و با صدای بلند گفت: هرکس زن لهستانی می‌خواهد می‌تواند با خودش ببرد. خبر که به‌گوش مردم شهر رسید، مثل قحطی‌زده‌ها هجوم آوردند...

این گوشه‌ای از همان راز بود که می‌پرسید: چگونه نویسنده شده‌اید؟ شاید این‌گونه دیدن نوعی خودآزاری باشد. چه باک که اینطور باشد. چون شهادت دادن بدون گوشه‌گیری و انزوا امکان‌پذیر نمی‌باشد. در این صورت است که آدم از خود می‌پرسید: این نوشته‌ها گویای فکر تازه‌ای هستند؟ معلوم است آدمی مثل من که به خود‌آزاری عادت کرده، این‌طور جواب می‌دهد: نه، گویای فکر تازه نیستند. هنر با درد و رنج شکوفه می‌دهد که تو فاقدش هستی.