پایان آفتاب، به سوی سیاهی است راهی که با هم آمده‌ایم، اشتباهی است مگریز از این خرابه، برای رفاه و امن هر گوشه‌ی جهان، قفس و بی‌پناهی است افسردگی و یأس، جهانگیر می‌شود این‌ها، فقط، نه خاصیت این نواحی است اردیبهشت و دوری از آغوش سبزه‌زار تاوان پاکدامنی و بی‌گناهی است...

نمی‌توان به گونه‌ات که سرخی نگاه من در آن طلوع کرده، اعتماد کرد بریده‌اند ریشه‌های باورِ مرا

افتاد اگر عصا ز کف کورهای ما/ پیداست باز رایت منصورهای ما/ گمنامی من و دو سه تن مثل من کجا!/ می‌کاهد اعتبار ز مشهورهای ما/ دریا اگرچه داشت سخاوت به حد ابر/ اما همیشه ماند تهی، تورهای ما/ همراه گریه، خنده‌ی بسیار می‌کنند/ یاران به یاد شادی مسرورهای ما/ امسال هم به کار خمس رفت و سرکه، چون-/بخت شراب نیست در انگورهای ما

عادت کردم/ به بارانی که هر روز می‌بارد/ و به آفتابی که هیچ‌گاه نمی‌تابد/ آن‌گونه که عادت کردم/ به تو/ که سال‌هاست فراموشم کرده‌ای