سرفه‏‌هاش بند نمي‌‏آيد... بند آمد. هميشه همين‏طور است، موقع خوردن يك‏دفعه يادش مي‌‏آيد كه حرف بزند. همين‏كه سرفه‌ه‏اش بند مي‏‌آيد، مي‏‌گويد: «اين كتابو خوندي؟» لحظه‏‌هاي مكث مي‏كند، حتماً دارد از توي كيفش كه بي‏‌شباهت به ساك نيست،‌ كتاب را در مي‌‏آورد. مي‏دانم چيست، دادِ‏ بي‏داد. تك‌‏سرفه‌ه‏اي مي‏كند و چيزي مي‏گويد كه نمي‏‌شنوم. تهمينه حتماً دنبال عينكش كه هميشه روي ميز بين روزنامه‌‏هاست مي‏گردد. جلد را نگاه مي‌‏كند كه مي‌‏گويد: «داد بي‏داد، نخستين زندان زنان سياسي.» مي‏زنم روي پايم و سرم را تكان مي‏دهم. حتماً دارد برگ اولش را مي‏‌خواند كه مي‏‌گويد: « نصيرم دست برنمي‏داره‌‏ها!»

اصطلاحِ "برشی گذرا از واقعیت" در مورد داستان‌های نینا گلستانی مصداقی به جا دارد. داستان نویس گاه بر ایوانی می‌ایستد و به فراخنای رو‌به‌رو می‌نگرد و می‌نگارد، گاه نشسته در پشت پنجره‌ای و از چارچوبی محدودتر؛ که محدودهٔ گزینش‌های فرمی و محتوایی اوست. اما نقطهٔ دید نینا گلستانی گویی از پشت روزنی است، که به خوانندهٔ خود همان‌قدر از روایت می‌دهد که راوی از نظرگاه منتخبش می‌بیند. در داستان‌های این کتابع اتفاق‌هایی که خودٰ موضوعیّت موضوع باشند و سبب شگفتی، رخ نمی‌دهند. همه چیز در "آن"ی است، که در لایهٔ زیرین داستان، از پیش از شروع، تا بعد از پایان اثر ادامه می‌یابد؛ و چه بسیار وقت‌ها که از فرط ملموس بودن، نگریسته می‌شوند اما دیده نمی‌شوند.