روزهای زیادی در این خانه گذرانده‌ام. آب و جارویش کرده‌ام و با آن نفس کشیده‌ام. به تمام گوشه‌هایش آشنا هستم و میل به حیات را در این خانه لمس کرده‌ام. به قول گاستن باشلار: «خانه‌ای که نفس می‌کشد». اگر به قول بودلر در کاخ جایی برای صمیمیت نیست در عوض چنین خانه‌هایی سرشار از صمیمیت و زندگی هستند. خیال مالکیت یا مالکیت خیال در چنین جاهایی شکل می‌گیرد. در این خانه به قول باشلار «بدویت پناه را تجربه می‌کنیم».

درهایی که در این مجموعه می‌بینیم همگی درهایی دلربا و چشم‌نوازند. این درها به‌عنوان آستانه‌ی بیرونیِ خانه به درون آن ارجاع می‌دهند، پس دعوت‌کننده‌اند. به‌همین‌دلیل این‌ها اصلاً «در» نیستند «دروازه»اند، زیرا بر «باز بودن» راجع‌اند. مهمانی بر کلونِ در می‌کوبد و میزبان از داخل ندا در می‌دهد: «بفرمایید در بازه».

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.