رادی همواره نگاهی دردناک به گذشته دارد و نگاهی بیمناک به ما‏، به آینده‏. رادی بر این بستر ناآرام است که می‌خواهد درام خود را از عدالت‏، روشنایی و عشق سرشار کند‏. و طرح انسان مشوشی را بریزد که سرانجام بتواند ‏جان با شکوه درام ‏را با «‏ضربان‌های‏دراماتیک زمین‏» هماهنگ کنـد. روشن‌‏تر اینکه می‏‌خواهد درامی خلق کند که ‏وحدت بیافریند تا ‏بتواند دو پارگی بنیادین‏ انسان ‏معاصر را که میان مرزهای سنت و مدرنیسم گویی به دام افتاده است ‏به یگانگی نگاه، اندیشه و عمل‏ برساند‏. اما شاید قبل از هر چیزی ‏می‌خواهد وجود دوپارۀ خود‏ش را‏، اکبر رادیِ نویسنده را، به یگانگی و آرامش برساند‏. شاید!

جستاری در نقد ادبیات نمایشی، ادای دینی است نخست به ادبیات. ازاین رو که آن را چونان فرای مکاشفه‌ای می‌دانم انسانی. سخن انسان است با انسان و درآن ژرف‌ترین لایه‌های معنا با فرمی زیباشناسانه بر ما آشکار می‌شود. کلام نویسنده است حتی آن زمان که از ترس‌هایش می‌گوید و نیازها و درماندگی‌ها و وحشت‌هایی که او را درهم می‌پیچد. کشف حیات تب‌آلود ماست در جهانی بی‌اعتنا به تب‌زدگی ما. و پرتاب ما بر مدار شعور جمعی است تا پیش از ویرانی‌های بزرگ، به درمان‌های بزرگ بیندیشیم. و دیگر، حرمت گذاری است بر نقد؛ چرا که اگر ادبیات، شهودی انسانی است، حضوری می‌باید تا از این مکاشفه پرده بردارد، آن را شفاف کند، ژرفای درون آن را بر ما آشکار سازد و ما را تا حد اداراک عمیق این مکاشفه ارتقا دهد و از داوری نهایی بشر آگاه کند. بر این اساس نویسنده و منتقد در امتداد یکدیگرند. نیروهای خلاق و آگاهی‌بخشی که وظیفه‌ی کشف و دریافت حقیقت و بازتاباندن آن را در جهان خاموشی که ما را احاطه کرده است برعهده دارند.