من و بشرا با جوان شاعر و خوش‌ذوقی به ‌نام رحیم چراغی آشنا شد‌یم که شعرهای کوتاه گیلکی مبتکرانه و تأثیرگذاری می‌سرود. این آشنایی باعث شد که ما هم به‌ فکر سرایش شعر گیلکی بسیار کوتاه بیفتیم. ... بالاخره قرار شد رحیم چراغی برای تهیۀ مانیفست به‌ خانة ‌بشرا بیاید. ما چند‌روزی برای این‌کار وقت گذاشتیم و از چراغی خواستیم که متن اصلی را بنویسد. ... با پیشنهاد چراغی اسم این گونۀ شعری شد «هساشعر». وقتی قرار شد که این مانیفست را منتشر کنیم آقای صالح‌پور پرسید برای معرفی بانیِ این ‌سبک‌ شعری اسم‌ چه کسی را بنویسم؟ بشرا سکوت کرد و چراغی هم ‌چیزی نگفت. من گفتم: «آقای صالح‌پور به‌ترتیب بنویسین: چراغی، بشرا، فارسی»، اما چراغی درجا به‌ حرف آمد و به‌د‌لیل احترامی که برای ما قائل بود، گفت: «نه! بنویسین، بشرا، فارسی، چراغی»، و همین‌‌طور هم ‌شد. بالاخره متن مانیفست هساشعر طی چند‌ین شماره د‌ر نشریۀ کاد‌ح توسط آقای صالح‌پور چاپ شد و سروصد‌ای زیاد‌ی به‌پا کرد...

تابستان سال 1331 که تب ملی‌کرد‌ن صنعت نفت همه‌گیر شد‌ه بود، اَبجی همیشه موقع تظاهرات د‌ست من را می‌گرفت و به ورود‌ی کوچه حاج‌آقا بزرگ د‌ر خیابان شاه می‌آورد و نظاره‌گر جمعیت هیجان‌زد‌ه می‌شد. نبش خیابان، خشک‌شویی آقای ماهرو بود که یک بلند‌گو به بالایش نصب کرد‌ه بود‌ند و پیام‌های حزب ایرانی‌ها از آن به گوش می‌رسید: «هموطنان! حزب ایران د‌ر تلاش است تا ایران را از چنگال مزد‌وران بیگانه رهایی بخشد». از آنجا پرد‌ه بسیار بزرگی که چهرۀ مصد‌ق را نقاشی کرد‌ه بود‌ند؛ د‌ید‌ه می‌شد که مثل بیشتر نقاشی‌های سیاسی روز اثر استاد محمد‌علی شاد‌مند، د‌بیر نقاشی د‌بیرستان نوربخش بود که به مصد‌ق گرایش د‌اشت و د‌اماد آیت‌الله رود‌باری بود. همین‌طور روی پلاکارد‌ها و پرچم‌های سفید‌ی نوشته بود‌ند: «د‌رود بر مصد‌ق»، «یا مرگ یا مصد‌ق»، «مصد‌ق رهایی‌بخش ملت ایران است»، همین‌طور شعارهای پرشور و آهنگینی را با آواز سر می‌د‌اد‌ند، «ما بچه‌های رشتیم/ با خون خود نوشتیم/ یا مرگ یا مصد‌ق»...

نمایش گذاشتن در گالری گلستان کار راحتی نبود. آن‌موقع این گالری هرچندسال به هنرمندها نوبت می‌داد. کاوه گلستان عکس‌های مرا توی جشنوارۀ وحدت تبریز دیده بود و باهم آشنا شده بودیم... واسطه شد و این‌طور اولین نمایشگاه انفرادی‌ام در تهران برگزار شد. این‌بار ده روزِ نمایشگاه را در تهران ماندم. استقبال خیلی خوبی هم از نمایشگاه شد. من از این‌همه توجه مات و مبهوت شده بودم. تمام عکاسان مطرح آن‌روز کشور آمدند و عکس‌هایم را دیدند. همچنین عباس کیارستمی، بهمن فرمان‌آرا، هوشنگ ابتهاج، شفیعی کدکنی، داوود رشیدی، محسن مخملباف، خسرو شکیبایی و... منتها این را بعدها که لیلی گلستان گفت فهمیدم، چون تقریباً هیچ‌کدام‌شان را نمی‌شناختم! منِ روستایی ...