بدون شک بخش اعظم ادبیات فارسی از چاشنی عرفان برخوردار است و همین مباحث معرفتی اگر در نوشته‌ها و سروده‌های نویسندگان و شعرای ما نبود شاید از ادبیات ایران نامی باقی نمی‌ماند و آنچه که آوازۀ ادبیات فارسی را عالمگیر کرده است؛ همین چاشنی عرفان در اشعار شاعرانی چون سنایی، عطار، مولوی، عراقی، حافظ و... گویندگان دیگر است. کتاب حاضر سعی در بیان نمونه‌ای از آن تمثیلات عده‌ای از عرفا را داشته است تا با رمزگشایی آنها، البته با دیدگاه شخصی که حاصل مطالعات سالیان متمادی است، بتواند حلاوت و لذت آنها را به کام خواننده بچشاند و راه را برای بهره‌مندی بیشتر خوانندگان، بخصوص دانشجویان فراهم نماید.

آنچه در این نگاشته می‌خوانید، پیوند دل‌انگیز ادبیات است با عم جامعه‌شناسی که در اصطلاح جامعه‌شناسی ادبیات نام دارد. نگارنده سعی بر آن داشته تا با نگاهی دیگر و با به نمایش در آوردن جنبه‌های متفاوت و خواندنی از شاهنامه که به خانواده، ساختار و الگوهای آن اشاره می‌کند، مروارید رخشان ادب فارسی را درنگرد.

‌

این کتاب مجموعه ای است از مقالات و نقدهای ادبی درباره شعر امروز ایران

کدام کوفتن را د‌ید‌ی که قیمت وی بد‌ان کم شد، همه د‌اروها وگل‌ها را و انگورها بکوبند قیمت‌شان زیاد‌ه می‌شود و خوشه را بکوبند و د‌قیق کنند قیمت زیاد‌ه شود و باز چون قرص کنند و باز د‌گر بار به د‌ند‌ان‌ها بکوبند قیمت‌شان زیاد‌ه شود که اجزای آد‌می شود و بعد از آن کوفتن حیات و سمع و بصرش و عشق و مود‌تش د‌هند.

سوابق داستان‏‌نویسی و مستندات تاریخی موجود نشان می‌دهد که نویسندگان گیلانی نوشتن داستان کوتاه را پیش از محمدعلی جمال‌زاده (1300 ه. ق) تجربه کرده‌اند. نمونه‌ی این گونه داستان‏ها که بعدها جمال‌زاده را پیشوای آن دانسته‌اند، در سال 1287 ه. ق توسط «علی عمو»‌ی گیلانی تجربه شده بود. او طی دو سال، چهل‌و‌هشت داستان را با ذهنیتی مضمون‌یاب، همراه با به‌کارگیری واژگان بومی نوشت و آن را در ساختار داستان‌نویسی به شیوه‌ی مرسوم ارائه کرد؛ که شاید این امر، بیان‌گر آشنایی نویسنده با شیوه‌ی داستان‌نویسی غربی باشد و این مسئله از نظر تاریخی برای تاریخ ادبی گیلان، حائز اهمیت است. کتاب حاضر که طی یک پژوهش ده ساله توسط پژوهشگر فقید بهزاد موسایی فراهم آمده است، به بررسی تحلیلی یک دوره‏ی صد ساله از آثار داستان‏نویسان گیلانی، که در قالب کتاب منتشر شده‏اند، می‏پردازد.