پلک‌هایم درد دارد برای بسته شدن حالا گم کن سرت را میانِ داغ‌هایی که می‌آیند و نمی‌روند و آماده‌ی شکستن‌َست حسی به قدرِ یک نقطه در تاریکی که می‌رقصد در گمگشتی‌اش.

و این نشانه‌ها تکه‌های یک شعرند که تو جورشان می‌آوری عاشقانه‌ای برای بندری مغرور.

به پهنای کلمه رسیدم خوابم برد راوی مرا به دوزخ اشباح سپرد دیدم که برگ درخت و سرما هیچ اعتنا به آتش نداشتند تنها عقربی که از رگ‌های من بالا رفته بود دست مرا گرفت و از بند صراط عبورم داد ...

شاخه‌های خشکیده‌ی ترس شاخه‌های تر احساس خرمنی از برگ‌های چرمی ایمان قلوه‌سنگ‌های شکسته و صیقل‌خورده از بقایای بُتان کُنده‌های پیر سنّت و نهال‌های بی‌ریشه‌ی عصیان جنگلی سرریز از اندوه باران پشت سد تو گیر افتاده‌اند.

در من زندانی‌ست سراسر گلدان ریشه در سقف با ساقه‌ای ترد و گلبرگی که به وقت وزیدن کلمات می‌افتد آه ای گنجشک رها از آبادی تو تا زندان من بهاران بهار فاصله است.

پایان آفتاب، به سوی سیاهی است راهی که با هم آمده‌ایم، اشتباهی است مگریز از این خرابه، برای رفاه و امن هر گوشه‌ی جهان، قفس و بی‌پناهی است افسردگی و یأس، جهانگیر می‌شود این‌ها، فقط، نه خاصیت این نواحی است اردیبهشت و دوری از آغوش سبزه‌زار تاوان پاکدامنی و بی‌گناهی است...

‌اين واژگان «در رُو»هاى من بوده‏‌اند. بى‌‏بيش و كم. همين. ادعاى ديگرى نيست: فرار به جلو. به زندگى؛ از راه شعر: پاسخ‌‏هايى شخصى به مسئله‌ی وجود: اخذ تصميم ميان مرگ و زندگى. آنگاه كه مى‏‌بايد به «هنگام» با شما در ميان مى‌‏گذاشتم؛ نشد؛ نتوانستم؛ و... از همين رو مى‏‌بايد خود را و خواننده را مجاز بدانم كه اين‏‌ها را ورق‏‌ها و فرصت سوخت‌ه‏اىی بدانيم كه در بهترين شكلش بتوانم آرزو كنم اين نوشته‏‌ها استحقاق آن را داشته باشند كه «بشنوند» نه اينكه چيزى بگويند. گفتنى‏‌ها را به بهترين شكل، زندگى گفته است.

در آن سوى اين رودخانه هم كسى تور خالى‌‏اش را از آب مى‌كشد در آن سوى اين آب‏‌ها هم زمين مى‌لرزد در آن سوى اين كوه‌ها هم كسى با سنگ‌‏ها سخن مى‌گويد در آن سوى اين ديوارها هم كسى ديوار مى‌كشد در آن سو هم شعر، شاعر را كشته است در آن سو هم... اما در آن سوى اين مرزها هم همين آفتاب در همين آسمان مى‌‏چرخد و گاه: مى‌درخشد... و روياها يكى‌ست بى‌‏پناهى وطن ندارد: دنيا خانه‌ی من است.

در نیمه‌های شب خوابم نمی‌برد. بی‌خوابیم را به حراج گذاشته‌ام برای خاموشی چراغ‌ها برای فیلمی از جهان تلویزیون به صدای جادویی آهنگی از فرهاد «آورده به بازار و خریداری نی» انگار خریداری در میانه نیست، چقدر خوب بی‌خوابیم برای خودم جا می‌ماند از برای شعری تازه‌تر

مــن تــــو مـــــا ضمایری غایب هستیم برای او که حاضر به ادامه‌ی با ما نبود؛ نمانــــد تا بدانیم باد گاهی می‌آید و می‌آورد گاهی می‌رود و می‌بـــرد...

باید همین‌طور که تو صدایم می‌کنی شنیده شوم! باید همین‌طور که تو می‌روی با خودم برگردم...! از دست من که «دوستت دارم» چه برمی‌آید؟ از دست من که مثل برگی مسیر افتادنم را انتخاب نمی‌کنم چه برمی‌آید...

می‌شود نگاه نکنی؟ می‌شود همین‌گونه بمانی و اما نگاه نکنی! مثل سرسبزیِ منجمدِ ایتاکا مثل پیداشُدِ خیابانِ معنای کلمه‌‌ی محو مثل گفتنِ - از لنز خوشم نمیاد نزن نگفته‌ای!؟ کسی نبود!؟ ای شبِ محاق.

مثنوی نقل و صهبا سرودۀ مولانا بهشتی گیلانی یکی از مثنو‌ی‌های عرفانی سده یازدهم است ‌که نسخۀ منحصربه‌فرد آن در کتابخانۀ ملی ایران به‌دست آمده، نسخه‌ای به خط نستعلیق‌که اواخر قرن دوازده یا اوایل قرن سیزده ق نوشته شده است. به‌گفتة شاعر، این مثنوی در برابر نان و حلوای شیخ بهایی سروده شد. در سراسر این منظومه، ناظم نگاهی عرفانی و اخلاقی به مسائل دارد. بر زاهدنمایان و دنیاطلبان و نفس‌پرستان و مال‌اندوزان خرده می‌گیرد، به عزلت‌گزینی و انزوانشینی توصیه می‌کند، عشق مجازی و حقیقی هردو را طالب است و عرفان او هم متأثر از مولاناست...

قاضی یحیی لاهیجی از سخنوران بنام عصر خود محسوب می‌شود. او همچون شاعران دیگر قرن دهم هجری در غزل‌سرایی در پی اندیشه‌ای نو بود تا بتواند شعر خود را به واقع‌گویی نزدیک کند. در ابعاد مختلف قاضی یحیی از شعر شاعران پیش از خود بهره جسته و از آنها تاثیر پذیرفته است. او را باید در حوزه‌های فکری و ادبی به‌نوعی مثل دیگر شاعران هم‌عصرش مکمل اندیشه‌های ادبی شاعران پیشین به‌ویژه در خلق قالب‌های شعری و مضامین عاشقانه و عارفانه پیرو سعدی و حافظ دانست. قاضی یحیی علاوه‌بر سخنوری، عارفی مسلمان بوده و در دانش قضایی هم تسلط کامل داشته است.

میدان و راه‌بند گلوبند دست‌بند رد کمربند حرف‌های بندبند آ زا دی لطفاً چشم‌بند.

داروین اشتباه می‌کرد، و داوکینز، و چه می‌دانم، هاوکینگ، یا هر اسم و رسم پرطمطراق دیگر؛ پیدایش جهان تصادفی نبود، و گردش بی‌وقفه‌ی ماه بر مدار زمین؛ سرگیجه‌ی زمین حول محور خودش، و طواف مؤمنانه‌ا‌ش به دور خورشید تصادفی نبود ادوار تکامل هم یک اتفاق ساده نبود و حماسه‌ی هبوط و حضور؛ همان‌گونه که رنگ غلیظ رژ بر لبانت در آن غروب دم‌کرده‌ی مرداد که باورهای مرا به مبارزه فرا‌خواند...

از ابتدا تا این دقایقِ سبکِ آخرین این پروانگی در فرصتِ میانِ آمدن و رفتن تنانه در پیله‌ی خواهش‌ها دَم زدیم و روزگار را از های‌وهوی گردشِ خونی بسته و گرم آکندیم و هیچ، هیچ ندانستیم تمام، غفلتی تنیده‌ایم اکنون ای... روشنای دیررسیده‌ی دانایی!

شاید تا چشم‌ها روشن‌اند و دل می‌تپد و دست‌ها هنوز پَر می‌کشند و گام‌ها، به هر حال، راه‌ها را می‌پویند باید، که یاد حسرت‌آلودِ جانِ رهاشده را همراه هر دَمی فرو بُرد و باز پس آورد باشد که روی بنماید از «یادها»، از بخت، از اتّفاق یا اعتنای جهان...

تالشستون حاوی 130 دوبیتی از سروده‌های تالشی آرمین فریدی هفته‌خونی شاعر و پژوهشگر موسیقی است.

آنچه در این نگاشته می‌خوانید، پیوند دل‌انگیز ادبیات است با عم جامعه‌شناسی که در اصطلاح جامعه‌شناسی ادبیات نام دارد. نگارنده سعی بر آن داشته تا با نگاهی دیگر و با به نمایش در آوردن جنبه‌های متفاوت و خواندنی از شاهنامه که به خانواده، ساختار و الگوهای آن اشاره می‌کند، مروارید رخشان ادب فارسی را درنگرد.

‌

از میان ماه عبور می‌کنم رد همه ستاره‌ها در چشم‌های تو می‌درخشد. درختان در سایه‌سار عطر نامت میوه‌های متبرک می‌دهد. از میان ماه عبور می‌کنم و آفتاب را در پوستِ تنت می‌چینم.

روز آواز دره شاعران دس شعر پوشته‌سر لوله لوله صدا گب گرمش جیر جان براندا ایسا

نگاه من سال‌هاست در پیچاپیچ جاده‌ها با دیلمان آواز می‌خواند انگار پیش‌تر از این‌ها تو را زاده بودم به درختان گفته بودم صبر می‌کنم! اکنون از هر سو که بیایی حادثه‌ی ماندگار منی.

‌

رو به این سرو که معاصر بادهای هر جایی‌ است صدایت را نبار کسی دارد سنجاقک‌ها را کوک می‌کند.

و جهان کم داشت صبح صدای تو را در شب گام‌های من.

نمی‌توان به گونه‌ات که سرخی نگاه من در آن طلوع کرده، اعتماد کرد بریده‌اند ریشه‌های باورِ مرا

از ربروی تو رفته‌ام نه که بیایی نه که به تو بیایم که راهِ آمدنت شوم شاید.

چندر ديواران قد بکشِده نشا دئن هيذّره مايا

‌

راستی چرا خارکن سیم‌های خاردار را نمی‌کند تا گل‌های آن سوی باغ هم عطر افشانی کنند!

تورا که می‌بینم به یادآنچه می‌افتم که نغمه ماه را به تصویر می‌کشد تنهایی

‌

می‌نوشم این زخم و جیغ می‌زنم در افق‌های سته خیابان عاشق عمودی می‌میرد.

صلات ظهر پهنه یک دست آبی آسمان دره آتش رسیده و پرواز بلاتکلیف یک جفت کبوتر کوهی

با چتری از موهای ستاره زیر باران بهاری ترانه می‌خواندیم

دل مي‏گيرد چون به آسمان مي‏نگري و دانسته مي‏شوم آسمان آن بالاهاست و دانسته مي‏شوم من اين پايين‏ها پاگيرم

در ظاهر آراميم تظاهر مي‌كنيم غمي نيست و مي‌خنديم اما با لبخندهاي لب‌پريده

مجموعه شعر طاهره شارمی

طاهره شارمي در بهمن 1330 در بندرانزلي متولد شد. تحصيلات خود را تا مقطع ديپلم طبيعي در اين شهر گذراند و پس از آن به استخدام آموزش و پرورش درآمد. پس از 30 سال آموزش در سال 1385 به افتخار بازنشستگي نايل گشت و هم‌‏اکنون نيز به امور فرهنگي و ادبي مي‏پردازد. از وي کتاب‏‌هاي آوا ، مثنوي موسيقي ايران و موج شکن منتشر شده است.

هميشه چيزي براي تحملِ بازي هست ـ مثل موهايِ تو که من فرصت مي‏کنم به تو راه باز کنم من انگشتانت را پيدا مي‏کنم و بازي شروع مي‏شود ...

مجموعه شعر تالشی همراه با ترجمه فارسی

مجموعه ای منظومه‌های تالشی سروده ابراهیم خادمی‌زاده

مي ديل اَينه مانه، آبي کلامم پذيراي هيزار تا خاص و عامم اگه چي «خوشک سل» مي جاجيگايه ني‏يَم من خوشک سل، دريا مرامم

مجموعه شعر گیلکی

اين پنج‌شنبه مثل تمام پنج‌شنبه‌هاي ديگر نيست بايد اشك‌ها را نگه ‌داشت از چشم‌انداز خيابان سرخ كه مي‌رسد به بلوار پاييز اين پنج‌شنبه بوي پيراهنت را دارد

ای من ای خسته ای پر شکسته در حریث بادهای ننگ تقدیر خانه زاد زمین را با فریب درون کامِ رهایی نیست.

اين كمربند مرا به دو نيم كرده است مثل خط استوا. من شمالي‌ام

بعضي روزها «گاهش» از پشت پنجره‌ي غروب سرك مي‌كشد و نمي‌داند پرده‌هاي حرير خانه را با روزنامه‌هاي كهنه طاق زده‌ام

بادكنكِ من تابِ نفسي را كه به آن داده‏ام ندارد ببين چگونه سر به هر كجا مي‏زند كه تهي شود از اندوه

اگر هجرش نسوزاند دل دیوانه ما را فروغ او بیفروزد شبی کاشانه ما را به آه نیمه شب‌ها آتش افروزیم در عالم که از خاطر نسازد محو این افسانه‌ی ما را

بالون صارا سبزه، زمين دشته قشنگ‏تره، جه صد هزار فرشته آدم جه بوي خوليواش مستا به بالون صارا نوگو، بوگو بهشته

شعر آستارا از آغاز دهه‌ی 80 جهش قابل توجهی در شعر امروز داشته است و شاعران گذشته و امروزش در این راه به سهم خود تاثیرگذار بوده‌اند. در کتاب «گزنه‌های گردنه» سعی شده تا پلی بین شاعران گذشته‌ی آستارا و نسل جدید برقرار شود، و تطوّر و تحوّل زبانی و اندیشه‌ای در آثارشان نشان داده شود. هم‌چنین در انتخاب آثار یک شاعر، سعی شده بهترین کارهای‌ وی برگزیده شود. شعرهای انتخابی هم در قالب‌های کلاسیک است و هم در قالب‌های نو؛ و در این میان، سعی شده توازن برقرار شود. اهمیت انتشار کتاب «گزنه‌های گردنه» توجه به منابع موجود در سال‌های گذشته به ویژه‌ی دو دهه‌ی اخیر است که مورد مطالعه و استناد و استفاده قرار گرفته است. کتاب حاضر، از سویی اشعار عده‌ای از شاعران (به ویژه‌ در حوزه‌ی شعر کلاسیک) را از پراکندگی و فراموشی رهانیده است تا این تجربه‌های شعری ارزش‌مند در دست مخاطبان شعر، به ویژه نسل‌های آینده قرار گیرد؛ و از سویی دیگر، آخرین تجربه‌های شاعران در عرصه‌ی شعر نو را،‌ مورد مداقه قرار داده است.

جایی نبود سراغت نیایم خوابی نبود به خوابم نیایی مادرم بودی گمشده در ازدحام بازار معشوقم در آرزوی کنار خواهرم غمخوار می‌دانستم بی‌تو سوراخی عمیق میان سینه‌ام حسرت خون‌چکان چشمم آوازی نخوانده‌ام...

انجمن شعر و اد‌ب صومعه‌سرا که د‌ر سال 1364 با عضویت حد‌ود 60 شاعر جوان و پیشکسوت د‌ر اد‌اره فرهنگ و ارشاد اسلامی شروع به کار کرد‌ه است، هم‌اکنون با نقد و بررسی علمی‌کاربرد‌ی شعر‌ها توسط ناقد‌ین صاحب‌نظر انجمن شعر، شاعران بسیاری را از سراسر استان جذب این انجمن کرد‌ه است. تا آنجا که د‌ر حال حاضر به یکی از پرشورترین محافل اد‌بی استان مبد‌ل شد‌ه است. چنانکه بسیاری از پیشکسوتان اذعان می‌د‌ارند، غرب گیلان به‌طور اعم و صومعه‌سرا به‌طور اخص امروزه خاستگاه زایش شعر و ترانه‌ تلقی می‌شود. اغراق نیست اگر صومعه‌سرا را یکی از مهم‌ترین قطب‌های شعر د‌ر استان گیلان بد‌انیم.

در ما همیشه غائله‌ی گرم و سرد بود یا قصّه‌ی همیشگی داغ و درد بود با دیگران تبسّمی از صلح و دوستی با ما همیشه غصّه‌ی مرد و نبرد بود

نام‌های دوم ماه را بیشتر دوست دارم قمر به خاطر هاشم الاتی‌تی به خاطر مادرم اینجا میهن من است نزدیکی‌های جنوب دریای شمال انارهای رها کمی دور از کران گل می‌دهند و به بار می‌نشینند...

همان‌گونه که از نقطه‌ای شروع می‌شود از نقطه‌ای شروع می‌شود فرجام عاشقانۀ مرد غریب از نقطه‌ای شروع می‌شود حجم تند سرخ غبارآلود از نقطه‌ای هندسی شروع می‌شود نه تلاقی نه تماس از نقطه‌ای هندسی از قطع شروع می‌شود که بینجامد خاکستر...

مارینا! چشمان‌ات به سرزمین‌ام شباهت دارد؛ ـ زیبا خسته خمارآلود.

از انواع شعر که پس از انقلاب اسلامی به‏طور جدی به آن پرداخته شد، شعر آیینی است. سابقة این نوع شعر را شاید بتوان در همة ادوار شعر دورة اسلامی پیگیری کرد، اما به‌طور مشخص در عصر صفوی و پس از انقلاب اسلامی، شاعران بیشتری به این مضمون پرداخته‌اند. افق موضوعی شعر آیینی بر اساس آموزه‏های اسلامی به‏ویژه با رویکرد تشیع است. از این‌رو بخش عمده‏ای از شعر امروز ما در مدح، منقبت یا مراثی ائمة اطهار(ع) سروده شده است. کتاب چهارده کوچة چراغانی، گزینه‌ای از شعرهای آیینی شاعران گیلان در قالب‏های سنتی و مدرن است.

این کتاب د‌ربارۀ زند‌گی و شعر «کاظم غواص» است؛ فارغ از تمام آن حواشی که پیرامون نامِ او را فرا گرفته است. شاعری که به اد‌عای خود، «د‌امنِ د‌شت جنون را چاک زد‌ه بود». کسی که نیما د‌رباره‌اش گفته بود: «خیلی د‌ل‌کند‌ه بود...». حواشیِ زند‌گی غواص، پیله‌ای ضخیم پیرامون آثارش تنید‌ه است که د‌ست‌یافتن به حقیقتِ ماجرا را د‌شوار می‌کند. او را جنجالِ بزرگِ شعرِ سد‌ۀ اخیر می‌خواند‌ند. پروند‌ه‌ای که هر از گاهی گشود‌ه می‌شود. اما د‌ر این کتاب تلاش شد‌ه است تا با وجود محرز بود‌ن اَد‌لّه، همه چیزِ شاعر د‌ر آن «خطا» خلاصه نشود و د‌ست‌کم د‌ر این میان، «شعر» حکم برائت بگیرد.

الاشی سا ای آبو شوی نه از تنه *** سایه‌ی راش یکی می‌شود با شب؛ من با تو...

درخت را بریدند و هیچ کس نفهمید دو موریانه با چه اندوهی از هم جدا شدند.

دی تابستان نرگس است و پری دریایی هم اگر باشم می‌جهم بیرون فواره‌ی ناگهان و بر کران می‌افتم و میان آدمیان گوشه‌کنارها می‌میرم و بوی خوشِ گمانِ بوی خوش می‌گیرم گل‌های تابستانی ملحفه‌ی مهتاب به خود پیچیده‌اند.

دوستت دارم واژه‌اي ترك خورده‌ست / در قاموس ما... / از كاه خيال، كوهي مي‌سازيم بر فراز رويا / ققنوسي مي‌شويم خندان! / برمي‌خيزيم از خاكستر اندوه / من!/ آبله‌اي از جنس تنهايي بر پيشاني چروك خورده‌ام،/ شده‌ام جزامي طرد شده از افسانه‌ها/ دنياي ماليخوليايي من براي من زيباست...

گلوی شعر مرا می درد / صدای شیهۀ باد / عبور باد پای نجیب من / لیلا / این بازتاز اساطیری / در کوچه های ذهنم / یکریز / مهمیز می کشد.

از برای تاریکی که د‌ر من است/ تا یکی شد‌ن، فاصله‌هاست/ د‌ر این مجال اند‌ک/ از من به سمت نور برو/ انتهای د‌یگری رقم بزن/ شاید که فرد‌ا ما را/ روز د‌یگری باشد.

معشوق من! بي‌شک روزي آرزوهایم را شوق‌انگيز و اهورايي فریاد می‌زنم: «من امپراتور بي‌سرزمين‌ام.»

تنها بر باران می‌بارد باران

ورق ورق آتش گرفته خاطره بهار در سفرنامه پائیز.

مى خواهم شعرهايم را چاپ كنم ديگر وقتش رسيده بايد همه بدانند دوستت دارم.

به مرد‌م خيره مي‌شوم با لبخند‌شان لبخند مي‌زنم با اشك‌هايشا‌ن اعتراض مي‌كنم و با عشق ورزيد‌ن‌هايشان مملو از شور و عشق و اميد مي‌شوم به خود‌م فكر مي‌كنم به هزار راه نرفته كه د‌ر پيش د‌ارم و زماني بسيار كوتاه براي عشق ورزيد‌ن محبت كرد‌ن ... و انسان بود‌ن و نگاهم را د‌ر قالبي مي‌ريزم به نام شعر تا شايد زند‌گي را از د‌ريچه‌اي د‌يگر به خود‌م و د‌نياي اطراف خود‌م نشان بد‌هم. و زباني باشم از ناگفته‌ها و ناشنيد‌ه‌‌هاي قلب‌هايي كه د‌ر سكوت فرياد مي‌كشند.

در سال‌های دور... پدر دوچرخه داشت؛ ومن آرزوی سواری آن. در روز مرگ او، پدر؛ زمین را سواری داد. دوچرخه مرا!

ساقي‌نامه‌ها گونه‌اي است از شعر غنايي كه د‌ر اد‌ب فارسي سابقه‌اي بس طولاني د‌ارند. شاعران د‌ر قالب‌هاي: قصيد‌ه، غزل، مثنوي و د‌يگر قالب‌هاي شعرِ زبان فارسي به توصيف مَيْ، ميكد‌ه، ساغر، جام... اشعار ارزند‌ه‌اي برجاي گذاشتند مي‌توان رود‌كي را از پيشكسوتان سرايش ساقي‌نامه‌ها د‌انست. او د‌ر قصيد‌ه معروف «ماد‌رِ مَيْ»، «رشد و كمال انگور و چيد‌ن آن و ريختنش د‌ر خُم و نگهبانيش براي تبد‌يل شد‌ن به شراب و نوشيد‌نش را به بهترين شكل وصف كرد‌ه ‌است.» واژه ساقي مانند واژه عشق از مهمترين اركان شعر ساقي‌نامه به شمار مي‌آيد.

گله از کوچه ندارم که تو را می‎خواند راز چشمان تو را عشق فقط می‎داند باز لبریز عبور است قدم‎های خیال شور این شب‎زدگی تا به ابد می‎ماند دست طوفانی موجی که در آن افتادم زورق صبر مرا در چه شبی می‎راند همچو آغوش سحر پر ز تمنای افق مرغ بی‎خواب چرا بال نمی‎جُنباند شعله‎ای را که تو افروخته‎ای در دل من تا ابد آتش عشقی است که می‎سوزاند

در ما همیشه غائله‌ی گرم و سرد بود یا قصّه‌ی همیشگی داغ و درد بود با دیگران تبسّمی از صلح و دوستی با ما همیشه غصّه‌ی مرد و نبرد بود

پروانه‌های سرخ اند لب‌هایت شکفته بر زیباترین گل آفرینش

مجدالدین میرفخرایی (گلچین گیلانی) و محمود پاینده لنگرودی دو چهرۀ ماندگار ادبیات گیلان‌اند. اولی علاوه‌بر پیشگامی در شعر معاصر، نام گیلان و طبیعت بی‌بدیل آن را به کتاب‌های درسی بُرد و آن را وِردِ زبان کودکانِ ایران‌زمین ساخت، و دیگری منظومه‌ها و پژوهش‌هایی بی‌بدیل در ادبیات گیلکی از خود به یادگار گذاشت. نغمه‌های دلنشین گلچین گیلانی چنان بود که زمانی محمود پاینده را بر سر ذوق آورد تا منظومۀ «مهر و کین» او را به قلمِ زیبای خود بیارید. این یادگار برجای ماند تا به لطف دیگرانی چند به دست ما رسید و اینک در بیستمین سالگرد خاموشیِ پاینده و در آستانۀ صد و دهمین سالِ تولد گلچین گیلانی، این دو یادگار را پیشکشِ دوستداران آن زنده‌نامان می‌کنیم.

بوی باروت سوخته در باد نهیب مرگ بود پیشاز آتش جوخه پُکی بر سیگار و سطری مخدوش بر دیوار شب را کوتاه نکرد ـ از متن کتاب ـ

بر لب‌های کویر گوشه‌ای برای لبخند نمانده که بغض باران دیده‌ی هر آسمان باشد کویر با بیشمار لب‌هایش دهان باز می‌کند

«شبنم نیست این دانه‌های ریز باران است تارهای موی تو و یال اسب خوشه‌نشینِ باران‌اند چه چشم‌های جوانی داریم من و بورخس از زیرِ برف خاکستری می‌بینیم! شبنم نیست این.»

«از خواب که می‌پرم کنارمن شعر است » مجموعه‌ای شامل سه دفتر با دوبیتی‌هایی از قاسم پهلوان است.

چگونه می‌شود به تو گفت تو/ و تو نشنوی/ چگونه می‌توان نگفت تو/ نگفت و تو چونان گذرگاهی سیاه بازوان ناپیدا/ نگشایی و/ / مرا/ به‌سان سیبِ اُفتان/ نسرایی/ من همان دشتم/ و ناچارم تو را دوست بدارم

نشانه‌ها می‌گویند نمی‌خواهی ببینی‌ام گله‌ای نیست کبوتران خیالم بر لبانت می‌نشینند.

غمگین و ژولیده دختری به نام کوزت/ و برف می‌بارد ندارد او ژاکت/ و ژان می‌آید تا به داد او برسد/ در این هیاهو که نشسته او ساکت

افتاد اگر عصا ز کف کورهای ما/ پیداست باز رایت منصورهای ما/ گمنامی من و دو سه تن مثل من کجا!/ می‌کاهد اعتبار ز مشهورهای ما/ دریا اگرچه داشت سخاوت به حد ابر/ اما همیشه ماند تهی، تورهای ما/ همراه گریه، خنده‌ی بسیار می‌کنند/ یاران به یاد شادی مسرورهای ما/ امسال هم به کار خمس رفت و سرکه، چون-/بخت شراب نیست در انگورهای ما

عادت کردم/ به بارانی که هر روز می‌بارد/ و به آفتابی که هیچ‌گاه نمی‌تابد/ آن‌گونه که عادت کردم/ به تو/ که سال‌هاست فراموشم کرده‌ای

چشمانت افقی‏ترین شاهکار دنیاست همین که غروب می‏کنند رشت جای برای عاشق شدن ندارد.!!

شاهین رهنما؛ متولد 1354 شهرستان املش، معلم گرافیک. خالق آثار فراوانی در قالب شعر و داستان برای خردسال، کودک و نوجوان. شعرهای بزرگسالش را دوست‌تر دارد. کتاب‌های سبزتر از بهار و آبی لبخند او برنده کتاب سال سلام شده‌اند. دو بار هم سروهای بلورین هشتمین و نهمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر را دریافت کرده است. اما ترانه‌هایش در جشنواره‌ها اقبال بیش‌تری داشته‌اند. براساس شعرهای او آثار موسیقایی فراوانی در صدا و سیمای تهران و گیلان تولید شده است.

حادثه در پاییز بود و در آواز مویه در باد بود و در سینه وعده‌مان خانه‌ای در پارک بود اما آدم‌های برفی هرگز آفتاب نمی‌کنند و تو بچه‌ی آخر آسفالت نبودی

نشسته پشت نیمکت بی‌خبری به چابکی قد راست می‌کند در فاصله‌ی حبس نفسی در قفس سینه ** از کجا می‌آئی ای هنگامه‌ی نه خاموش نه فراموش ** نشسته پشت میز خیال دریاهای دور و دیر قد راست می‌کند در فاصله‌ی حبس نفسی که به دست نمی‌آید

کشا گیفته باد بید ار رم گیسان می چوم میان تی کولکه کولکه مو گرد گیج زنه

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

از بادها خسته‌ام از دریا دلم گرفته است همچون قایقی که بر دست آب مانده نمی‌دانم کجای جهان آرام خواهم گرفت.

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

بندهای از هم گسیخته‌ی این شعر/ کجای این جهان از هم گسیخته را بند خواهد زد؟

ای عشق بر شاخه مشسته در آغوشت می ‌گیرم و تو را چون حجمی از نور می‌نوشم تو در من می‌درخشی و من ابدی می‌شوم.

‎‎‌

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

فعلا توضیحاتی درمورد این کتاب در وب سایت ما موجود نیست.

پسرم عاشق دایناسورهاست/ نام تمام‌شان را می‌داند/ آرکئوپتریکس‌ها پرنده‌اند/ تیرانوزوروس‌ها گوشتخوار/ او همیشه غصه می‌خورد/ که چرا دایناسورها منقرض شده‌اند/ و من منتظر زمانی هستم/ که بتوانم به او بفهمانم/ دایناسورها نابود نمی‌شوند/ بلکه از شکلی به شکلی دیگر درمی‌آیند

استاد هارون شفیقی عنبرانی (1296-130 ش)، در شهر عنبران واقع در 33 کیلومتری اردبیل متولد شد. پدرش ملا‌نجم‌الدین شفیقی از فضلا و عرفای وقت بود. استاد شفیقی کودکی و نوجوانی خود را تا تا چهارده سالگی در مکتب عرفانی پدرِ دانشمندش بود، به تحصیل پرداخت. در نوجوانی علاوه بر مکتب مادر، مدتی نزد سیّدنظام‌الدین عنبرانی از علمای وقت، که تحصیل کرده‌ی استانبول بود(م 1359ش) و دو سه سالی نزد علامه سیّدمحمدطاهر قریشی مینابادی از فحول علمای عصر(م1338ش)، مقدماتی از علوم ادبی و عربی را فرا گرفت و تا بدان پایه پیش رفت که بر فراز آسمان دانش و ادب و شعر فارسی و عربی و چکاد معارف اسلامی و عرفانی برآمد. کتابِ «گفت‌و‌گو»، گزینه‌ای از اشعار او در قالب قصیده و غزل است که شاعر به اقتفای استادان متقدم هم‌چون سعدی، حافظ، خواجو، کلیم کاشانی و...، و یا شاعران معاصر هم‌چون پروین اعتصامی، سیمین بهبهانی، پروین دولت‌آبادی و ...، سروده است. این کتاب نخستین‌بار در سال 1343 منتشر شد و اینک پس از نیم قرن، با شکلی منقح‌تر و آراسته‌تر و به همت و بازنگری بازماندگان و دوستداران آن دانشیمرد‌بزرگ، به علاقه‌مندان آثار او ارائه می‌شود.

باید برای درد زمین اندکی گریست/ این روزها که ابر شدن صادقانه نیست/ وقتی تبر معلم تفسیر دانه‌هاست/ آیا شود شکوفه زد و عاشقانه زیست!

در دیوان سرهنگ اسحاق شهنازی، طبع‌آزمایی در بسیاری از قالب‌های شعر سنتی مثل قصیده، غزل، رباعی، دوبیتی و... دیده می‌شود که شاعر در آن‌ها متاثر از زیباشناسی شعر کلاسیک بوده است؛ از طرفی بخش قابل‌توجهی از شعر‌های وی، مرتبط با مناسبات تاریخی، اجتماعی، رویداد‌ها و اشخاص است؛ که این مسئله، ارزش ادبی و تاریخی آثار او را دو چندان می‌کند. از نکات جالب توجه در اشعار شهنازی دلبستگی به ارزش‌های دینی و ائمه اطهار است که در جای‌جای آثارشان به چشم می‌آید. او علاوه بر دیوان پر و پیمانش که بخش عمده‌ای از آن در مجموعه حاضر منتشر شده است در زمینه تولید برنامه‌های رادیویی نیز موفق بوده است برنامه «اَشعرانه سرهنگ شهنازی جمع و جور کونه»، پیش از پیروزی انقلاب اسلامی از جمله برنامه‌های پر مخاطب رادیو گیلان بود که موجب معرفی بسیاری از شاعران استان به جامعه ادبی شد.