«... وقتی از ورایِ ضخامت پردۀ آب به کاشی‌کاری‌های عمقِ حوض می‌نگرم، کاشی‌ها را نه بر خلافِ آب و بازتاب‌ها بلکه درست از لابلای آن‌ها و به واسطۀ آن‌ها می‌بینم. اگر این کژی‌ها و هاشورهای آفتابی نبودند، اگر من هندسۀ کاشی‌ها را بدون این تنِ گوشتی می‌دیدم، در این صورت چه بسا دیگر آن‌ها را، آن‌چنان که هستند و آن جا که هستند نمی‌یافتم، یعنی: آن سوترِ هر مکانِ همانند. من نمی‌توانم که بگویم که خودِ آب، قدرت آبی، این مایع گساریدنی و پُرتلألؤ درونِ مکان جای دارد، جایِ دیگر هم نیست ولی درونِ حوض نیست. آب، محتوی در حوض نیست، مقیمِ حوض است، در آن مادیّت یافته است و اگر سرم را بلند کنم و به حصار سروْ بُنان که شبکۀ بازتاب‌هایِ نور بر سطح آن به رقصند نظر بیفکنم، نمی‌توانم که نگویم که آب با آن‌ها دیدار نکرده و لااقل جوهرِ فعّال و زندۀ خود را بدان سو گسیل نداشته است.» (چشم و روح / موریس مرلو ـ‌ پونتی)

(... مِه رقیقی که چهره‌های سرگرد‌انِ د‌شتِ لیر را مسخ می‌کند، بس متفاوت از روشنایی مغشوشِ تابلوی سوم مه است که د‌ر آن مرد نزارِ کوچک‌اند‌ام با د‌ست‌های گشود‌ه، خلق اسپانیا را مخاطب می‌سازد؛ با این همه، این د‌و برآنند تا از آویزش و آمیزش با قوای شب، فراتر از پارۀ سرمد‌یِ تراژد‌یِ کلاسیک و نقاشی ایتالیایی گام برد‌اشته و یا با آن برابری کنند. شکسپیر با آد‌م‌هایش و گویا با چهره‌هایش؛ ولی از آن زمان که نقاشی پا به عرصۀ وجود گذاشت، سوای گویا، کد‌ام نقاش توانسته است به عمق د‌الان‌هایِ توبه‌تو و بی‌انتهایِ خون‌لکه‌های خیالی که هم عطرهای عربستان آن‌ها را نخواهد زد‌ود د‌ست یازد؟...)